Een aantal waarheden. Als ik niet kan schilderen voel ik me ongelukkig, ik krijg kippenvel van de juiste woordcombinaties. Taal is een puzzel en illustreren is tussen de lijnen lezen. Ik teken en schrijf al zo lang ik het me kan herinneren: maak dingen van takjes, bladeren, stukjes aluminiumfolie uit de brooddozen van kinderen nu dan volwassenen die naast mij zitten tijdens de lunch. Mijn moeder vertelt verhalen over de aardappelpuree met erwtjes die op mijn bord vervormden tot een Japans berglandschap, een vriendelijk gezicht of een heel epos, hoe ik hele verhalen vertelde aan de reflectie in het glas van onze warme lucht oven.

De natuur, dieren en mensen bekijk ik zoals ze zijn om ze daarna vast te leggen op papier (misschien bedoel ik met natuur ook wel bloot). Ik vind elk organisme een avontuur, ik reis daarom vaak dicht bij huis. Daarnaast vind ik mijn inkt in teleurstellingen, de schoonheid van bang zijn of acceptatie. De performances die ik maak hebben vaak een vleug activisme en ik hou ervan om menselijkheid in te kleuren met magisch-realisme, waarbij ik zoek naar contrasten, perspectieven en de kunst van juist belichten. In de grijze zone tussen alle kleuren op één gezicht en al het zwart van de wereld in één zin, speel ik. Ben ik absoluut niet bang om te falen, te oefenen, te leren en per ongeluk of met opzet lelijk te zijn. Volgens mij zit mijn mooiste werk steeds in dat hoekje van fragile eerlijkheid.

Marjan De Ridder (1988) is een rapper, dichter, schrijver, illustrator en leerkracht. Ze heeft een cactus als huisdier en nog 55 andere plantaardige vrienden in haar studio. Ze geeft workshops schrijven, improviseren, regie en 'how to workshop'. Ze gelooft sinds 1994 dat bomen met elkaar praten en is blij dat er nu ook wetenschappelijk bewijs is.

Foto: Gilles Fischer